De windhappers / door Jan Mens ; geïllustreerd door Uschi. - Amsterdam : Van Holkema & Warendorf, [1941].
Eind dertiger jaren van de vorige eeuw: crisistijd en daardoor veel, heel veel werklozen. In lange rijen stonden ze voor de stempellokalen. Driemaal per dag, als controle, zodat ze naast hun uitkering niet stiekem aan het werk konden zijn. Een bedroevend gezicht, dat op de kleine jongen die ik toen was een diepe indruk maakte, een indruk die ik niet vergeten ben.
Thuis werd ook over schrijnende gevallen gepraat, zoals dat van een werkloze buurtgenoot. Hij zat ’s avonds te vissen en dat werd gezien door een crisiscontroleambtenaar. Op buurmans uitkering werd ingehouden, hij voorzag “gedeeltelijk in zijn eigen levensonderhoud”.
In De Windhappers proberen twee jongelui ook in hun eigen onderhoud te voorzien, zonder uitkering. Dit lukt hen door musicerend langs de huizen te gaan, met de nodige avonturen uiteraard. Vaak las ik dit boek, één exemplaar heb ik al stuk gelezen, met het tweede ben ik bezig. Compensatie voor de indrukken uit mijn jeugd?